Op een gegeven moment kreeg ik het idee om zelf mijn portretfoto’s te gaan maken, ik had immers een spiegelreflexcamera en een statief in de kast liggen omdat ik sinds mijn 15e hobbymatig foto’s maakte van landschappen en mijn huisdieren. Dat was de richting waarin mijn vader al langer hobbymatig fotografeerde dus ik ging daarin mee, maar portretfoto’s had ik niet eerder gemaakt. Zo gezegd zo gedaan; de fotocamera werd op een statief gezet en met een afstandsbediening maakte ik een hele reeks portretfoto’s van mezelf. Het voelde anders, ik voelde me meer op mijn gemak en ging erin met een “we zien het wel” gevoel. Ik keek de foto’s terug en mijn mond viel open van verbazing; ik vond de foto’s zowaar… mooi?! Mijn zelfbeeld veranderde op het moment dat ik die foto’s zag, het was alsof ik mezelf even kon zien door andermans ogen. Een waardevol moment voor een perfectionistisch en kritisch persoon als ik. Hierdoor werd een fotografie-vlam aangewakkerd; dit gevoel wil ik andere mensen ook geven!